Rano żałowałam tego że w mikołajki  podarunki pojawiają się w nocy. Godzina 5:40 a tu Zuzia otwiera mi oczy na siłę  - Mamo chodź szybko do mojego pokoju , coś tam jest. Przejęta była strasznie i to było strasznie fajne . Oczywiście zbyt długo nie celebrowałyśmy tej chwili  bo zaraz z łóżeczka dobiegł głos Antka który przypominał o swoim istnieniu. Jedyną osobą które takie incydenty jak przyjście Mikołaja średnio ruszają i to jeszcze o tak wczesnej porze był tatulek , który przewrócił się na bok i tyle. A niech żałuje  bo nie wie jak dobrze smakuje czekoladowy mikołaj przed świtem.


Uwielbiam w dzieciaczkach te ich szczerze zaskoczone minki kiedy to doświadczają pewnych rzeczy po raz pierwszy.


Zaczynam powoli świątecznie mam nadzieje że to pociągnę dalej

Piernikowe szaleństwo omal by się nie odbyło bo zostawiłam ciasto na noc w naturalnej "balkonowej lodówce i niemalże zamarzło. Ale sytuację uratował nasz superman  Tatulek. Użył swej nadludzkiej siły i wydobył zmarzniętą breje z garnka - można było działać .


Początkowo było super, moja podkuchenna spisywała się wzorowo, nawet zmywała. Czar wspaniałej współpracy jednak zaczął pryskać powoli a w to miejsce pojawili się ciasteczkowi  podjadacze.


 Ciastek stale ubywało - Zuza zyskała tego wieczoru miano pasibrzucha.


Jedna rzecz , która nie miała zamiaru zniknąć to narastający bałagan.
Nie wiem jak wy kobiety wszystkich blogów świata macie czas for example na gotowanie , sprzątanie niańczenie dzieci i uchwycenie tego wszystkiego w przeuroczy sposób na fotografiach. Dla mnie to zagadka.




Pomocnica w drugiej odsłonie przy dekorowaniu pierniczków, których nasz domowy świat nawet nie zobaczył ponieważ młoda dama zjadła je raniutko zanim jeszcze dobrze otworzyła oczy. A wtóruje jej w tym zamiłowaniu do tych ciach braciszek. Średnio dziennie zjadają oni razem 5-8 pierniczków licząc, od momentu powstania ciastek (mimo że było ich ponad 100 i to słusznych rozmiarów )zakładam  że na choinkę nie będzie co powiesić.



A oto moja parka , którą zapuszkowałam i czeka w ukryciu na święta. (chyba że małe noski już i je wykryły).

Te myśli na temat pędzącego czasu to z okazji przeglądania zdjęć z ostatnich  urodzin Zuzanki i Antosia. Urodzinki niby wspólne, ale moja gwiazda Zuzia przyćmiła swojego braciszka. Torty były dwa. Ponieważ Zuzia zachorowała na tort z lalką,( ja chyba też) ,to Antoś musiał mieć coś z małym męskim akcentem, takie małe brum brum na torciku bezowym (uwielbiam to ciasto- szybko, łatwo i smacznie - to dzięki wam blogowe kumpelki odważyłam się upiec beze). A co do tortu lalki zachwyt z strony córci był, ale mimo to zapisuję dla siebie na przyszłość NIGDY WIĘCEJ NIE BAW SIĘ SAMA W DOMU TA MARCEPANOWĄ MASĄ. Po prostu nie wiem co nie tak robiłam ale zagniatałam ją chyba godzinę i w rezultacie zrobiła się zbyt twarda i sucha.





Zuzia przejęta dmuchała swoje cztery świeczki i jak na kochającą siostre pomogła swojemu bratu z jego jedną świeczką.

Dzisiaj  Zuza mnie bardzo miło zaskoczyła  - "Mamo wiesz dobrze że urodziłaś nam Antka, z nim jest tak fajnie i prawie mnie już nie gryzie" Powiem jeszcze raz "Chwilo trwaj"


A ta reklama na ostatnim zdjęciu nie była celowa, ale ze względu na moje trudności z przybraniem się do pisania i zamieszczania postów zostawiam jak jest.

Całuje moje dzieciaki w czółko na dobranoc i może jeszcze wyskrobie coś, bo właśnie zgrałam zdjęcia z aparatu.

To zdjątko tak sobie wstawiłam na poprawę humoru - chyba zawsze mnie rozbawi.

Powoli w pokoiku mojej Zuzi zaczyna brakować miejsca ( i to nie tylko z powodu ilości zabawek ), a ponadto robi się coraz bardziej różowo.
Mamy małe miasteczko w jej królestwie. Domeczek zmontowała nasza kochana i zdolna babcia Marysia.
Pełni on różne funkcje: raz jest  szpitalem, raz biblioteką, sklepem lub po prostu domem - na pewno  wyobraźnia dziecka jest nieograniczona.


A tu obrazek który wykonała dla Zuzy moja ukochana i jedyna siostra - też zdolna bestia.


 Moja księżniczka lubi poszerzać swoje horyzonty. Tutaj w codziennym stroju.