Witam wszystkich , którzy do mnie zaglądają . Ostatnio pokazywałam tylko moje dzieciaczki, teraz może troszkę od nich odpocznę i wrzucę fotki z mojej chatki.



I to spóźnione walentynkowe serce - u mnie na blogu chyba nic nigdy nie pojawi się o odpowiedniej porze.
A ja się naprawdę tak staram -tylko tego czasu ciągle mało.

Projekt abażura stworzył się pierwotnie w głowie mojej siostry, która jak i moja mama należy do tych zdolnych bestii co potrafią wymodzić zawsze coś oryginalnego.

Witamy po raz kolejny w Zuziowej krainie. Wykorzystując moment chwilowego porządku chwalę się pudełkami  i walizeczką na które zachorowałam już rok temu , ale z powodów czysto praktycznych kupiłam dopiero teraz (siła destrukcyjna dzieciaczków maleje wraz z wiekiem - mam więc nadzieje że teraz tak szybko nie trafią one do kosza).

 Na miejsce naszego zimowego szaleństwa wybraliśmy w tym roku Krynice Zdrój - i uważam że nie był to chybiony pomysł. Pomimo pewnych trudności ( ząbkującego Antosia i trzaskających mrozów ) wyjazd był udany- myślę że przede wszystkim te niezliczone promienie którymi, raczyło wszystkich słońce nastrajało nas tak optymistycznie.


Antoś musiał mieć założoną blokadę anty mrozową i anty śniegową - ponieważ strasznie się chłopak rozsmakował - i gdy tylko miał okazję zajadał sobie gałkę świeżego śniegu.


Dzieciaki łapały pierwszą opaleniznę w tym roku w parku zdrojowym.  Swoją drogą byłam mile zaskoczona Krynicą jaką mogliśmy oglądać wieczorami - jest naprawdę przepięknie oświetlona.



Zaliczyliśmy Jaworzynę jedno z wyższych wzniesień w okolicy, widoki przepiękny tylko silny wiatr przegnał nas  w doliny.


 Dzieciaczkom pobyt na  kwaterze umilały dwa labradory, które na białym puchu wyglądały malowniczo.

Wiem, wiem że na takie historie to już za późno ale chyba lepiej teraz niż za rok. Tak bardzo chciałam zrobić jakieś piękne świąteczne zdjęcia -  same Boże Narodzenie jest przecież urokliwe, ale nie udało się i moment w którym je wrzucam też jest nie bardzo udany ale cóż. To była pierwsza gwiazdka Antosia i chciałabym ją zapamiętać, by nie uleciała gdzieś razem z tysiącem kolejnych niewywołanych zdjęć. Jak już wcześniej wspominałam blog to dla mnie pewien rodzaj albumu rodzinnego, który zapamiętuje nie tylko obrazy ale i myśli, słowa - dlatego też pojawi się nasza choinka 2011 w środku stycznia 2012. W realu już jej nie ma, ale to nie z winy dzieciaczków (ponieważ poza ściąganiem pierniczków omijali ją szerokim łukiem - strasznie kuła - nawet w ubieraniu zbytnio szkraby nie pomagały)